L’èra ‘na dumenica vèrse mesdì, quande dal Cugüss è rüvade ‘na bèla caruana pièna de sandaline culurade. I dü cavai che la tirèvun i èrun bardadi cun tanti campanén e in testa i gh’èvun dü “pon pon”, cume quèi dei carabigneri vestidi d’la festa.

Un ome cun in man un robe ch’el pariva un pedriö, el vusèva: “Vegnì a vède, l’è ‘na roba mai vista, metà lè munde e metà no”.

Le quater done che girèva per la via Costa, i se dumandèvun: “Che roba el sarà? S’el vör dì? Quante se pagarà?”

El begliète l’èra un po’car, el custèva trènta ghèi. Le done i han fai la culèta e i han mis insèma quaranta ghèi. La Ritén, che vüna la fèva e l’oltra la pensèva, la ghe dis a l’ome del pedriö: “I danè ièn pochi ma i ghèn, se te ciapi nò questi, te na ciapi pü”.

L’ome l’èra un po’ indecìs, perché ierun in tante: gh’èra la dona de Palù, la Ritén, la dona de Gianòn, de Galina, de Teresabèla, de Pulà e la mama de Tabìna. Tüte done di pescadù chi laurèun de note e del dì i durmivun.

 El mumènte l’èra giüste e l’ome del pedriö ia fai ‘ndà in drèn. Gh’èra un taul de lègne cun una singula pièna de cadène e anéi, cun dü grosi anelòn ale urègie. La gh’èva in man ‘na basiöla de ris, spartide in dü muci, vön l’èra mundade, l’olter no. El ris mundade l’èra la brava gènte, l’olter quèla cativa.

 La Ritén, che ‘na sèva vüna püsè del diaul, la ghe dumanda se la ries a distingue chi ièn quèi bravi e quèi cativi. La singula la ghe rispunde de sì. Alura la Ritén cun ‘na manada l’à trai insèma tüte el ris, l’à sparpaiade per tüta la caruana e l’à g’à dì: “Adès vöri vède se te sèn buna da capì quèl che l’è el ris mundade!”

Mario Bagnaschi