DIALOGO TRA I DUE LAMBRI

Proseguiamo nella pubblicazione del “Dialogo tra i due Lambri”, rubrica apparsa su “Il Cittadino” negli anni ‘60; brani senza firma, da attribuire alla penna di don Ferruccio Ferrari. Il testo che segue, del marzo 1960, racconta, con la proverbiale arguzia, del Carnevale, di moda e di un divertente episodio con protagoniste un gruppo di santangioline al Teatro alla Scala di Milano.


“Cume l’èra bèla la Scala!”

- Lambro vivo: Se la disarà la gènte che in chel mès chì sème vegnüdi föra un po’ in ritarde.
- Lambro morto: Se la g’à da dì: la disarà che gh’ème vüde l’asiatica.
- Che pö l’è anca vira. G’ò anca mò un balurdòn.
- E me g’ò un mal de vita che so pü se mète sü. El Barbèta, Benincori, Dulcini, el Duturén, quande i me vèdun i tran la testa, i me bàtun la spala e pö i me disun: “tropi ani gh’è sü cla vita chi”.
- Laseme un po’vède… tö! Te gh’è la spala tüta pièna de stelìne. O balos d’un vegiòn, te se ‘ndai né, a fa el carneval.
- O va t’amasa! Cle stelìne chì, ien quèle ch’el vènte la bufade su dal punte. Del rèste ste vöi che vaga al Carnevàl… chinsechì, a Sant’Angel, l’è sèmpèr Carnevàl. Capu primu i giun sensa sentimènti del dì d’incö: dis che tanti de Sant’Angel ièn ‘ndai a Pavia a vède el cinema de “La Dolce Vita”. Gh’eme bèn chì nei café del paìs i giun dela vita dulsa, l’è tantu dulsa che l’è fina fata.
- E capu secunde?
- Cape seconde le giune d’adès che i san pü cume pitüràs la facia.
- Ma l’è sèmpèr stai insì?
- Ma prima almenu i ndèvun cun i cavèi che gh’èva dai el Signur.
- E adès?
- Adès? Adès gh’è la dona che la va cui cavèi che ghe prepara la petinadùra.
- Te disi dabòn?
- Ma següra; gh’è de le giune che un mès ièn biunde, un olter mès ièn bianche al ghiaccio, pö ièn ruse, pö culur rame e fina blö e corvine.
- Che robe te me cünti mai! E i spèndun tante?
- Certu che una lingua da mila la gh’e vör tüta, ma el tèmpe che i scunsümun tel cünti no?
- Se ghe vör: un’ura?
- Che ura? Ghe vör tüta la matina dèla dumineca. Ara pènsa: prima la mèsa…
- Ah, prima i van a la mèsa.
- Ma che mèsa d’Egitu, la mèsa in piega dei cavèi!
- Cume sarés a dì?
- Piega dei cavèi: a cua de cavàl, a cigno, a carciofo, a verza e a gambüs. Dopu ghe vör el cascé de la tintüra e a la fén, per sügài i ghe mètun in tésta un cascu che el par quèl de Tasio Nuvolari.
- Ma ti Lamber morte ’nde te se ‘ndai a imparà tüte che le robe chi? Alura l’è sègne che te savarè anca s’ian fai el mès pasàde la gènte che vurèva ‘nda a la Scala.
- L’ho propi sentüda anca me, che ghe stai sta squadra de giune de Sant’Angel che i s’han mis in mènte da ‘nda al Teatér de la Scala. I s’han preparade tüte i vestì: taiör, giache, stole, manteline e scemisìr, e ala fen quande se tratade da partì i’han pudüde no fas dà i biglièti d’entrada. Che cuiunada! Che cuiunada! Mèi insì prò.
- Perché?
- Perché ian fai no la figüra de quèle che gh’e ‘ndai dü ani fa.
- Si han fai?
- Quèle là? Apèna che ièn stai ‘ndrèn che i’han viste nel guardaroba el cartèl cun sü: “Cappotti L. 100 e Pellicce L. 200”, ièn curse sübete dal custode cui danè in man e: “Siur ch’el ne daga ‘na pelicia prön”.
- Che ignuransa!
- E quande ièn stai nel teater che i s’èn truade in mes ale cuntèse e ale marchèse vege bacüche, cun le spale squatade, ian cuminciade a veghe i sciupòn dal ride e a daghe la vus, tantu che tüti i se vultèvun indré a vède da che parte vegnèva chel quarantote lì.
- Che figüre! Pro ste pore giune i avaràn credüde da fa ‘na buna asiòn, da rigurdà la modestia a cle vegiase là.
- Ma lur i sèvun no che püsè la gènte la se inalsa, püsè se sbasa la muralità.
- E la müsica l’han sentüda no?
- Te vèdi, fin che se trata da scultà Modugno o la Mina, tüti ièn bon.
- Che Mina, quèla de Busamartén?
- No, quèla de Cremuna, ma a sentì la Callas o la Tebaldi ghe vör le urège püsè fine. Ciau, ièn stai la trè ur a guardà, a curiusà e a sbagagià, tantu per cüntà a quèi che stai a cà: “Oh che piastrèle, che spégi, che tualèta, che sala! Cume l’èra bèla la Scala, cume l’èra bèla la Scala”.

 


IL PONTE - foglio d'informazione locale di Sant'Angelo Lodigiano