Giuàn, che el mangèva poche e mal, el disèva: “Me fo cume ai tempi dei rumàn, a mangià poche se rèsta san!”. Giuàn el se lavèva quande piuvèva, el mangièva quande ghe n’èra, e el tegnèva ala larga el laurà.
Un dì l’è ‘ndai a fa quater pasi alla Brandüsa, per digerì quèl che l’èva namò mangiade; s’èra levade da poche la burda e i paisàn i èrun nèi campi insèma a Rafa el fitaul, che la ciamèvun siur prevoste per el so purtamènte (e lu l’èra cuntènte!).
Girandu per la casìna, Giuàn, l’à viste suta el porteghe la biancheria lavada che l’èra quasi süta, l’à slungade la man, e viste che in gir gh’er nisön, l’à ciàpade ‘na camisa e la fai taiöla.
A ca, el se mis adòs la camisa anca se l’èra un po’ ümida, tante “el sul el süga tüte”, e insì per el dopu mesdì Giuàn l’è stai a bagnomaria.
Ala matina dopu, l’èra duminica, in ciesa l’à truade el Rafa che la cunusüde la so camisa e el g’à dì: “Cume la va Giuàn? Te ghe né sèmpèr vüna delle tue!”. “No, siur Rafa, quèsta invece lè vüna dèle sue!”.
E cun ‘na bèla ridada ièn ‘ndai a cà, cuntènti tüti e dü: lader e derübade.
Mario Bagnaschi