Dü òmeni de Grafignana i gh’èvun d’andà a Pavia, e la strada püsè cürta l’èra quèla da ciapà el tramvai a Sant’Angel.
La matina bunura i se mètun in marcia; el pariva quasi inverne, fèva un frège da can e quande i’èn rüvàdi ala stasiòn i gh’èvun i candiloti tacadi ai barbìsi.
Gh’èra tèmpe quasi du ur da spetà e alura i decidun da ‘nda a pé fina a Vilanté, insì i’avarésun spendüde menu sul biliète.
Sant’Angel l’èra morte, in gir nanca n’anima viva.
Arènta al munimènte dei caduti i sèntun sunà le campane per la nuèna d’i morti, i’èrun le cinch’e mesa.
I’èn al Pelegrén e urmai l’èra scüri, quande dala Costa se capiva no bèn chi l’è che rüvèva, i parìvun dèle bestie cun quater corni. I pori Grafignanén i s’han dai a gambe levade fina in Cuntradéla. Indrèn del’usteria de la Toia, sènsa fià e cun la facia cadaverènta, i cüntun quèl che i’han viste: “I’èrun una trentina, brüti, sènsa facia e cun i corni. Pèr furtüna sème scapadi se de no i ne curnèvun”.
La verità l’èra un’oltra; la cesa la manchèva de banche e cadréghe per fa setà la gènte, e alura i’han pensade de fa pagà des ghèi quèi che se setèva.
Quèi de la Costa i’èrun pora gènte e pèr spènde no i des ghèi i se purtèvun le cadréghe da cà. Sti pori fiöi, imbacücàdi per el frège, cun le cadréghe vultàde in testa i parìvun propi di mustri. E tüti i ani l’èra insì.
Mario Bagnaschi

.