El Pèp el gh’èr per tǜti. El gh’èr per ti, che per cur adrè a ’n balòn in d’un càmpe, te s’evi sturtulàde la cavìgia o t’èvi ciapàde ’n pestòn.
El gh’èr per ti, che per cuntentà la dòna, t’èvi fai ’n mesté da fà no, te s’evi caciàde föra la spàla o te s’evi insacàde ’n dìde.
El gh’èr per ti, che cun la calǜra te s’evi mis a durmì cun vèrte la finèstra e l’er no per el stortacòl che t’era vegnǜde ma, quan’ che pasèva ’na spùša o ’na bèla fiöla, te pudèvi nànca giràte e guardàghe.
Ma el gh’èr anca per ti che, c’la giurnàda lì, te gh’èvi pròpi vöja no da laurà.
A me, da giùn, me capitèva de spès; alùra, diševi che me fèva mal la vìta e ’ndèvi šu, dòpu ’l pùnte del Làmber, nel sô stǜdi, ’ndèvi indrèn in c’la salèta da spetà el me tùrnu e me perdèvi.
Tacàde al mür, in meš a cùpe, medàje e sìmbuli d’le squàdre, gh’èra le futugrafìe, cun persùne vip, mìa balùba, ma campiòn del mùnde e pö giügadùri de tǜti i sport; ma, anca futugrafìe de persùne nurmài: ghe s’èri anca me!
In mès ghe n’èra vǜna che, lù, cun la tùta del Santangel e la sô bùrsa in man, el curìva in campe, nel vége “comunale” pièn de gènte, a medegà un giügadùr che l’era in tèra.
Una vòlta, sèri tàntu ciapàde a guardà le futugrafìe che me sèri nànca acòrte che l’er gnǜde el me tùrnu e che el Pèp l’èr gnǜde föra dal sô stǜdi e l’èra lì a guardà insèma a me.
Me la guàrdi e lü: – ’S’t’è fài? – el me dìš. Me scurlìsi la testa: – Gnèn: gh’èvi vöja no da laurà! – Lü el se pisèva ’na sigarèta, el se fèva ’na ridàda e – Vé, che ’na sturšǜda a la vìta t’la do istés! –
Indrèn del sô stǜdi, a tàca ’l mür, arènta a la finèstra, gh’èra la futugrafìa d’la squàdra “Barašina” ch’èva giügàde a San Sir.
Me vèn i ögi lǜstri. El Pèp el me vède: – Šgarìs no adès! Va bèn, per stavòlta t’la do no la sturšǜda – e šu ’n’òltra ridàda. – Sèri adrè pensà, Pepìnu, nöme reüsirème mai a spiegà ai nòsti fiöi e neùdi, ’se j ̆ èn stài chi ani là? – e lévi la man e cul dìde sègni la futugrafìa sül mür. Lü el vèn arènta: – No! Pudème apèna aügüràghe che ’nchidön gh’la fàsa rivìve e pö, te sè ’s’te dìši: ch’i vàgun da vìa ’l cül quèsti chì; i nòsti ricòrdi j ̆ èn nòsti e bàsta! E cun nöme i muriràn ànca lùr –.
In chì di’ chì ghe pènsi de spès e me rèndi cǜnte che, “maestro” cùme al sòlite, te gh’èvi rešòn ti.
Ciau, šìu Pep!

Francesco Cerri