La bidella Carla Pelizzola è andata in pensione


Riceviamo e pubblichiamo questa poesia che le insegnanti della Scuola Primaria “Collodi“ ci hanno inviato, per salutare e ringraziare per il lavoro svolto con dedizione dalla bidella Carla Pelizzola, andata in pensione.

Quande de matina suna la campanèla
Chi l’è che vèn föra?
L’è le: la bidèlla.
La vusa, la ciama,
la ride, la parla:
chi l’è te vöri ch’la sia?
La siura Carla!
- Muève, fiulén,
ch’l’è bèleche ura,
lasè ‘nda la mama
che le la laura.
Gh’è chi le maestre
chi spetun in clas:
lasè föra el gulfén
e ‘ndè indrèn a setàs!
Ma se un chividön
el g’ha i lacrimòn la ciapa, la strense,
la ghe dà cunsulasiòn.
E tüti i fiulén / i ghe vörun bèn
perché la gh’ha un cör
che a di gros
sares gnèn.
E adès ch’l’ha finide
a tüti despias
e nöme maestre
sème pü ‘nde pugiàs.
‘N d’la pasèva le
gh’èr lüster, no un sègne
e ste stèvi ben no
la te cürèva cun impègne:
un café, una parola, una camamèla:
l’èra insì, propi le,
la nosta bidèla.
E adès che roba fème
ch’la va in pensiòn?
Ghe disème “Grasie,
ne dispias dabòn!”.
Te regurdarème
C’un bèl po’ de nustalgia
e te augürème furtüna…
…intante che te se giri…
...e pian pian…
te…v’è…via!

M.S.