E pö (e poi)

Un disnà sèreme setadi föra dal Pelegren un pò de giùn e un pò de menu giùn.
I menu giùn i sèvun pusè robe de nöme e per tirà sira stèveme lì a cüntala sü.
A un bèl mumènte pasa una machina cun sü dü, la va inanse un toche e pö la fa marcia indré’:
“Buon giorno. Per cortesia qualcuno mi indica la strada per Pavia?” el dis quèl ch’el guidèva.
Pe-pén sübite el ghe dis: “Gla spieghi me, sciur; ch’el me sculta bèn”.
Sicume quel che’l guidèva el parleva in italian perfète,
Pepén, che cun l’italian el gh’intrèva poche, l’à cuminciade a parlà anca lü in italian:
“Alora, lei va dritto fina a l’usteria de l’Ustòn”.
“E poi?”
“E pö va ancora avanti fina a la ca de Turù”.
“E poi?”
“E pö va ancora avanti fina a la ca de Vanòn”.
“E poi?”
“E pö va ancora avanti fina a la ca de Tana”.
“E poi?”
”E pö va ancora avanti fina a la ca dei Furiosi”.
“E poi?”
”E pö va ancora avanti fina a la ca de Murètu”.
”E poi?”
”E pö va ancora avanti fina ai vegiòn”.
“E poi?”
“E pö, e pö, e pö, sciur”, el dis Pepén, “el fasa un bel mesté: se el sa no la strada, che el staga a ca sua”!!!

(Storiella segnalata da Luigi Rusconi)